دنیا در لسان آیات و روایات نه کاملا ممدوح شمرده شده نه کامل مذموم، بلکه شمشیر دو لبه ای است که اگر درست استفاده شود و به عنوان وسیله و معبری برای رسیدن به رضایت خداوند و بهشت باشد، صاحبش را به فلاح میرساند و اگر، خدای ناکرده خود هدف واقع شود، انسان را مشغول به خود کرده و نابود خواهد نمود،

امام باقر (علیه السلام)در این رابطه می فرمایند:

داستان حریص نسبت به دنیا، داستان کرم ابریشم است که دایماً در خود می تند که خودش را دفن کند؛ چون محصول کرم ابریشم، جز این نیست که دور خود می تند و خود را خفه می کند و قبل از هر چیزی خودش می میرد و محصولش را دیگری استفاده می کند. انسانی که بر خوراک حریص و کارش پر کردن شکم باشد، انسانیّت خود را به حیوانیّت تبدیل کرده است؛ چنان که در بیانات نورانی امیر المؤمنین (علیه السلام)آمده است: «لا تجتمع الفطنة و البطنة»؛ فطانت و هوشمندی با پرخوری جمع نمی شود. 


برگرفته از کتاب انتظاربشرازدین،حضرت آیت الله جوادی آملی، ص223