برخی اینقدر با خدا صمیمی و پسر خاله هستند که هیچ ابایی از ارتکاب محارم و ترک واجبات ندارند، مسائل را خیلی سهل و ساده می گیرند و هر چه هوای نفس بگوید دنبال آن می روند، این گروه به آیات و روایات رحمت، زیادی گوش داده و در مقابل توجهی به آیات نقمت و عذاب ندارند، این افراد تکیه کلامشان این است که: ای بابا خدا مگه به این اعمال ما نیازی داره؟ چرا خدا رو اینقدر بد جلوه میدهید و...
والبته برخی هم بر عکس گروه اول هستند که البته تعدادشان کمتر است، اینها همیشه نگران اعمالشان هستند و هیچ امیدی به فلاح و رستگاری ندارند،
ولی باید توجه داشت آنچه از آیات و روایات مشخص می شود، توجه بالسویه به بحث خوف و رجاست، اینکه هیچ کدام را بدون دیگری در نظر نگیریم، در حدیثى از امام صادق علیه السلام آمده است:
ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻯ ﻋﺰّﻭﺟﻞّ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﺘﺮﺱ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﻧﻴﻜﻰ ﺟﻦ ﻭ ﺍﻧﺲ ﺭﺍ هم انجام دهی ﺗﺮﺍ ﻋﺬﺍﺏ ﻛﻨﺪ، ﻭ ﺑﺨﺪﺍ آن ﭼﻨﺎﻥ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭ ﺑﺎﺵ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﮔﻨﺎﻩ ﺟﻦ ﻭ ﺍﻧﺲ ﺭﺍ هم ﺑﻴﺎﻭﺭﻯ ﺑﺘﻮ رﺣﻢ نماید.
ﺳﭙﺲ ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ (ﻉ ) ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﻫﻴﭻ ﺑﻨﺪﻩ ﻣﺆﻣﻨﻰ ﻧﻴﺴﺖ، ﺟﺰ ﺁﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺩﻟﺶ ﺩﻭ ﻧﻮﺭ ﺍﺳﺖ: ﻧﻮﺭ ﺧﻮﻑ ﻭ ﻧﻮﺭ ﺭﺟﺎ، ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﻭﺯﻥ ﺷﻮﺩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻴﺶ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺁﻥ ﻭﺯﻥ ﺷﻮﺩ، ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﻴﺶ ﻧﺒﺎﺷﺪ.
ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﮔﻮﻳﺪ: ﺑﺎﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ (ﻉ ) ﻋﺮﺿﻜﺮﺩﻡ: عده ای ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻣﺎ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭﻳﻢ (ﺑﺮﺣﻤﺖ ﺧﺪﺍ) ﻭ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﭼﻨﻴﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﺮﮔﺸﺎﻥ ﻓﺮﺍ ﻣﻰ ﺭﺳﺪ (ﻳﻌﻨﻰ ﺗﻮﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﻤﻰ ﻛﻨﻨﺪ)،
حضرت ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻣﺮﺩﻣﻰ هستند ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﺭﺯﻭﻫﺎ غوطه ور هستند.
___________________
1- ﺍﺻﻮﻝ ﻛﺎﻓﻰ، ﺝ3، ﺹ109
2- اصول کافی، ج3، ص110
