با توجه به زندگی ما انسانها در دنیای مادی ، میل به پول، مقام و ثروت، در وجودمان طبیعی نشان می دهد، ولی بزرگان و عالمان دین که در رأس آنها معصومین قرار دارند و جان خویش را از زنگارها جلا بخشیده و پا به عالم تجرد گذاشته اند، به کنه جهان هستی پی برده و دامان خود را از آلودگی به زخارف دنیا حفظ نموده اند، دنیایی که به تعابیر معصومین به شکوفه باطراوت ولی بی ثبات(1)، بزغاله گوش بریده مرده ای در زباله دانی(2)، سایه عصرگاه(3) ودرختی برای استراحت در زیر سایه اش در گرمای روز (4) تشبیه شده است.

وقتی بیانات ائمه معصومین را در باب دنیا و آخرت جمع بندی می کنیم به این نتیجه میرسم که هدف از زندگی را، آباد نمودن آخرت می دانند.

مال و ثروت و مقامی که ما را در این زمینه کمک میکنند محترم بوده و ارزش پیدا می کنند، ولی جایی که تزاحم شد و قرار شد یکی را مقدم کنیم، آن فدا شده را، دنیا قرار دهیم نه آخرت،ﺭﺳﻮﻝ گرامی اسلام ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩند: ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﺟﻮﻳﻰ، ﺯﻳﺎﻥ ﺯﺩﻥ به آﺧﺮﺗﺴﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺁﺧﺮﺕ ﺟﻮﻳﻰ، ﺯﻳﺎﻥ ﺯﺩﻥ به دﻧﻴﺎ، ﺷﻤﺎ به دﻧﻴﺎ ﺯﻳﺎﻥ ﺯﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ به زﻳﺎﻥ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻥ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭﺗﺮ ﺍﺳﺖ(5)



_________________

1- اصول کافی، ج 3، ص 195

2- همان، ص 196

3- همان، ص 199

4- همان، ص 202

5- همان، ص 198