علما، عرفا و یا شهدای شاخص را که نگاه میکنیم هر کدام در زندگی، صفات منحصر به فردی دارند که آنها را از مردم عادی متمایز می کند، صفاتی که اگر هر کدامشان در وجود ما جوانه بزند، ما را متحول نموده، دنیا و عقبی ما را تامین خواهد نمود.
اولیاء الله همه وجودشان خیر و خوبی بود، نگاه کردنشان، سکوتشان، صحبت کردنشان، خوابیدنشان، غذا خوردنشان، خلاصه همه زندگیشان الگو و سرمشق بود، آیینه تمام نمای دین بودند،
کمتر کسی را مستقیما ارشاد نموده، بلکه آن صفات را در عمل نشان می دادند،
ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ (ﻉ) در این زمینه می ﻓﺮمایند: ﺑﺎ ﻏﻴﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ (به کیش ﻭ ﻣﺬﻫﺐ ﺧﻮﺩ) ﺩﻋﻮﺕ ﻛﻨﻴﺪ، ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺎﻳﺪ ﻭﺭﻉ ﻭ ﻛﻮﺷﺶ ﻭ ﻧﻤﺎﺯ ﻭ ﺧﻴﺮ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ، ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺧﻮﺩ ﺩﻋﻮﺕ ﻛﻨﻨﺪﻩ هستند و در حدیث دیگری نیز یکی از اصحاب به نام ﺍﺑﻮﺯﻳﺪ میﮔﻮﻳﺪ:
ﺧﺪﻣﺖ ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ (ﻉ) ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻦ ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ ﻗﻤﻰ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪ، ﺣﻀﺮﺕ به او ﺧﻮش آمد ﮔﻔﺖ ﻭ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺧﻮﺩﺵ ﻧﺸﺎﻧﻴﺪ، ﺳﭙﺲ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺍﻯ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻦ ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ! ﺍﺯ ﻣﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺷﺮﺍﻓﺘﻰ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻛﺴﻴﻜﻪ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻯ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ 100ﻫﺰﺍﺭ نفر ﻭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﻬﺮ ﺷﺨﺼﻰ ﭘﺎﺭﺳﺎﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ.
اینها نشان از توقع بالای حضرات معصومین علیهم السلام از مومنین دارد که همواره در هر دوره ای از شاخصین آن زمان قرار گرفته و مایه مباهات و افتخار آنها باشند.(ن.ع)
___________________
1- اصول کافی، ج3، ص 123
2- اصول کافی، ج3، ص 124
