یکی از آفاتی که ممکن است دامن متدینین و آدمهای مذهبی را بگیرد و آنها را دچار سقوط و انحطاط بکند، غرور و احساس پاکی کاذب است،
برخی تا نفس خود را مبری از یکسری گناهان می بینند، دچار خودشیفتگی شده و دیگر گناهان خود را کوچک شمرده و یا اصلا به حساب نمی آورند،
با خود می گویند ما که فلان عبادتها را بجا میآوریم و از فلان گناهان دور هستیم پس بسیار هم آدم خوبی هستیم،
این تفکر در لسان شارع بسیار خطرناک محسوب شده است، از ﺯﻳﺪ ﺷﺤﺎﻡ روایت شده که ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ (علیه السلام) ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻣﺤﻘﺮ ﺑﭙﺮﻫﻴﺰﻳﺪ ﻛﻪ ﺁﻣﺮﺯﻳﺪﻩ ﻧﺸﻮﻧﺪ،
ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩﻡ: ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻣﺤﻘﺮ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺍﻳﻨﺴﺘﻜﻪ ﻣﺮﺩﻯ ﮔﻨﺎﻩ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﮕﻮﻳﺪ، ﺧﻮﺷﺎ به ﺣﺎﻝ ﻣﻦ، ﺍﮔﺮ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮔﻨﺎﻩ،گناهی ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ(1)
در روایت دیگری از امام صادق علیه السلام نقل شده که ﻓﺮﻣﻮﺩند:
ﺭﺳﻮل خدا صلی الله علیه و اله ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻰ ﮔﻴﺎﻫﻰ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪند ﻭ به اﺻﺤﺎﺑﺶ ﻓﺮﻣﻮﺩند: ﻗﺪﺭﻯ ﻫﻴﺰﻡ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﺪ،
ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﻟﻠﻪ! ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﻰ ﮔﻴﺎﻩ فرود ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻳﻢ، ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻫﻴﺰﻡ ﻧﻴﺴﺖ ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﻫﺮ ﻛﺲ ﻫﺮ ﭼﻪ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ، ﺳﭙﺲ ﺁﻧﻬﺎ ﻛﻢ ﻛﻢ ﻫﻴﺰﻡ ﺁﻭﺭﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ آﻧﺤﻀﺮﺕ ﺍﻧﺒﺎﺷﺘﻪ ﻛﺮﺩﻧﺪ، آنگاه ﺭﺳﻮﻟﺨﺪﺍ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩند: ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺍﻳﻨﮕﻮﻧﻪ ﺟﻤﻊ ﻣﻴﺸﻮﺩ.
ﺳﭙﺲ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻣﺤﻘﺮ ﺑﭙﺮﻫﻴﺰﻳﺪ، ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﭼﻴﺰﻯ ﺑﺎﺯﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﻯ ﺩﺍﺭﺩ، ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﺯﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻣﻴﻨﻮﻳﺴﺪ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻣﺮﺩﻡ ﭘﻴﺶ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﻭ ﺁﺛﺎﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻭ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻣﺎﻡ ﻣﺒﻴﻦ (ﻟﻮﺡ ﻣﺤﻔﻮﻅ ﻳﺎ ﻧﺎﻣﻪ ﺍﻋﻤﺎﻝ ) ﺷﻤﺎﺭﻩ ﻛﻨﻴﻢ، (ﺳﻮﺭﻩ یس آیه 12) (2)
پس سعی کنیم هیچ گناهی را حقیر نشماریم و به مدد الهی همواره در صدد رفع تمام عیوب کوچک و بزرگ خود باشیم
____________________________
1- ﺍﺻﻮﻝ ﻛﺎﻓﻰ ﺝ 3 ﺹ 394
2- همان
