شاید برای همه ما این تجربه تکرار شده باشد که وقتی در مجالس وعظ و خطابه و روضه قرار می گیریم روحمان سبک شده و به دنیا بی رغبت می شویم ولی بعد از خاتمه جلسه آن حالات از ما گرفته می شود.
دلیل این دگرگونی و از دست رفتن حالات عرفانی چیست؟
امام باقر علیه السلام در حدیثی این موضوع را از پبامبر گرامی اسلام اینطور نقل می فرمایند :
اصحاب حضرت محمد صلی الله علیه و آله ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩﻧﺪ: ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ! ﻣﺎ ﺑﺮ ﻧﻔﺎﻕ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ می ترسیم!
حضرت ﻓﺮﻣﻮﺩند: ﭼﺮﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻰ ﺗﺮﺳﻴﺪ؟ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩﻧﺪ: ﻫﻨﮕﺎﻣﻴﻜﻪ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻭ ﺷﻤﺎ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﺘﺬﻛﺮ می ﻛﻨﻴﺪ ﻭ به آﺧﺮﺕ ﺗﺸﻮﻳﻖ می ﻛﻨﻴﺪ، ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻣﻰ ﺗﺮﺳﻴﻢ ﻭ ﺩﻧﻴﺎ ﺭﺍ ﻳﻜﺴﺮﻩ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ می ﻛﻨﻴﻢ ﻭ به ﺁﻥ ﺑﻰ ﺭﻏﺒﺖ میﺷﻮﻳﻢ ﺗﺎ ﺁﻧﺠﺎ ﻛﻪ انگار ﺁﺧﺮﺕ ﺭﺍ به چشم ﺧﻮﺩ میﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﻭ ﺑﻬﺸﺖ ﻭ ﺩﻭﺯﺥ ﺭﺍ ﺑﻨﮕﺮﻳﻢ ﻭلی هنگامی که ﺍﺯ ﺧﺪﻣﺖ ﺷﻤﺎ می رویم ﻭ ﺩﺍﺧﻞ ﺧﺎﻧﻪﻫﺎیمان می شویم ﻭ ﺑﻮﻯ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺭﺍ استشمام کرده ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺭﺍ می نگرﻳﻢ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﺷﺘﻴﻢ ﺑﺮمیﮔﺮﺩﻳﻢ، به حدﻯ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﺎ ﻣﺎ ﻫﻴﭻ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺍﻳﻢ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﻭ ﺧﺪﻣﺖ ﺷﻤﺎ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﺍﻳﻢ ﻭ ﺁﻥ ﺣﺎل ﻗﺒﻠﻰ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺍﻳﻢ، ﺁﻳﺎ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺣﺎﻟﺖ ﻧﻔﺎﻕ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮ ﻣﺎ نمی ترﺳﻴﺪ؟
ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ (صلی الله علیه و آله ) به آنها ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﻫﺮﮔﺰ ﺍﻳﻦ ﻧﻔﺎﻕ ﻧﻴﺴﺖ، ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻭﺳﻮﺳﻪ ﻫﺎﻯ ﺷﻴﻄﺎﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ به دنیا ﺗﺸﻮﻳﻖ میﻛﻨﺪ، ﺑﺨﺪﺍ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺍﮔﺮ ﺷﻤﺎ بر همان ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ به آن ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻛﺮﺩﻳﺪ ﻣﻰ ﻣﺎﻧﺪﻳﺪ ﻫﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺩﺳﺖ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺷﻤﺎ گذاشته ﻭ ﺭﻭﻯ ﺁﺏ ﺭﺍﻩ ﻣﻰ ﺭفتید.
_______________________
اصول کافی، ج 4، ص 153
