بدون شک دعا به عنوان یک ابزار و وسیله برای رسیدن به حاجات دنیایی و آخرتی مطرح است،
در چند ساله اخیر نیز بارها نقش دعا و گفتار بر روح و جسم آدمی مورد آزمایش ودقت قرار گرفته است،
در زمان ائمه برخی از مردم و مسلمین به وسیله همین اعمال و اوراد نتیجه گرفته اند، که داود بن زربی یکی از آنهاست،
او می گوید :
ﻣﻦ ﺩﺭ ﻣﺪﻳﻨﻪ دچار ﺑﻴﻤﺎﺭی ﺳﺨﺘﻰ ﺷﺪﻡ، ﻭ ﺧﺒﺮ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺻﺎﺩﻕ (علیه السلام) ﺭﺳﻴﺪ،
ﭘﺲ ﺑﻤﻦ ﻧﻮﺷﺖ: ﺧﺒﺮ ﺑﻴﻤﺎﺭﻳﺖ ﺑﻤﻦ ﺭﺳﻴﺪ، ﭘﺲ ﻳﻜﺼﺎﻉ (ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﺳﻪ ﻛﻴﻠﻮ) ﮔﻨﺪﻡ ﺑﺨﺮ، ﺳﭙﺲ به پشت ﺑﺨﻮﺍﺏ ﻭ ﺁﻥ ﮔﻨﺪﻡ ﺭﺍ ﺭﻭﻯ ﺳﻴﻨﻪ ﺍﺕ ﺑﺮﻳﺰ ﻭ ﭘﻬﻦ ﻛﻦ به هر ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﺭﻳﺨﺖ ﻭ ﺑﮕﻮ: (( ﺍﻟﻠﻬﻢ ﺍﻧﻰ ﺍﺳﺌﻠﻚ ﺑﺎﺳﻤﻚ ﺍﻟﺬﻯ ﺍﺫﺍ ﺳﺌﻠﻚ ﺑﻪ ﺍﻟﻤﻀﻄﺮ ﻛﺸﻔﺖ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺿﺮ ﻭ ﻣﻜﻨﺖ ﻟﻪ ﻓﻰ ﺍﻟﺎﺭﺽ ﻭ ﺟﻌﻠﺘﻪ ﺧﻠﻴﻔﺘﻚ ﻋﻠﻰ ﺧﻠﻘﻚ ﺍﻥ ﺗﺼﻠﻰ ﻋﻠﻰ ﻣﺤﻤﺪ ﻭ ﺁﻝ ﻣﺤﻤﺪ ﻭ ﺍﻥ ﺗﻌﺎﻓﻴﻨﻰ ﻣﻦ ﻋﻠﺘﻰ )) ﺳﭙﺲ ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻭ ﺩﺭﺳﺖ ﺑﻨﺸﻴﻦ ﻭ ﮔﻨﺪﻣﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺧﻮﺩ ﺟﻤﻊ ﻛﻦ، ﻭ (ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ) ﻫﻤﺎﻥ ﺩﻋﺎ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻥ ﻭ ﺁﻧﺮﺍ به چهار ﻣﺪ (ﻛﻪ ﻫﺮ ﻣﺪﻯ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﺩﻩ ﺳﻴﺮ ﺍﺳﺖ) ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﻦ، ﻫﺮ ﻗﺴﻤﺘﻰ ﺭﺍ به مسکینی ( ﻭ ﻣﺴﺘﻤﻨﺪﻯ ) ﺑﺪﻩ ﻭ ﻫﻤﺎﻥ ﺩﻋﺎ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻥ. ﺩﺍﻭﺩ ﮔﻮﻳﺪ: ﻣﻦ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩﻡ (ﻭ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺯﻭﺩ ﺍﺛﺮ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﺎﻧﺴﺎﻋﺖ ﺑﻴﻤﺎﺭﻳﻢ ﺑﺮﻃﺮﻑ ﺷﺪ) ﻭ ﮔﻮﻳﺎ ﺍﺯ ﺑﻨﺪ ﺁﺯﺍﺩ ﺷﺪﻡ، ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﺁﻧﺮﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺳﻮﺩ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ.(1)
البته از این نکته نباید غافل شد که برخی از ای مخصوص همی شرایط مختلفی دخیل است و شاید به صرف فقط یک دعای ساده بدون در نظر داشتن شرایط دیگر رسیدن به حاجت سخت
___________________
1- ﺍﺻﻮﻝ ﻛﺎﻓﻰ ﺟﻠﺪ 4 ﺻﻔﺤﻪ: 351
